Live Recensie: Jóhann Jóhannsson & Hildur Guðnadóttir @ Explore The North

« Bijpraten: De ontdekking van het noorden (verslag van een festival) | Video: Loney Dear – Saturday Waits (Live) »

Foto’s Ruben van Vliet

Het succesvolle Explore the North Festival bood vele muzikale en literaire pareltjes aan haar bezoekers. Het kiezen was, zoals bij een goed programma betaamd, moeilijk. Tegelijkertijd met het optreden van de populaire Loney Dear speelde er om twintig voor elf een bijzonder IJslands duo genaamd Jóhann Jóhannsson en Hildur Guðnadóttir in de Grote Kerk, een van de oudste en mooiste plekjes in Leeuwarden.

Veelzijdig duo

Het betreft hier een veelzijdig en getalenteerd duo. Jóhannsson is een IJslandse componist, musicus, filmmaker en producer (Apparat Organ Quartet ) en Guðnadóttir, een klassiek geschoolde celliste (múm). Toch hebben ze elkaar gevonden –wat op IJsland dan ook weer niet zo heel moeilijk is – in het kunstenaarscollectief Kitchen Motors, een multimediale kunstbeweging/denktank/platenlabel.

De beschrijving in het programma dat het heeft over ‘dromerige, sprookjesachtige soundtracks voor niet-bestaande films’ heeft de kerk redelijk gevuld. Blijkbaar wil het publiek deze ervaring wel ondergaan. Op het podium staan onder andere een vleugel en een cello. En als de heer en dame opkomen is het muisstil, wat ook zo zal blijven, op een onfortuinlijk mobiel ongelukje na.

Notebooks

De ruimte is verduisterd en er draait een projectie met ietwat gruizige en onduidelijke videobeelden, waarbij je je van alles kunt voorstellen. Ze beginnen zonder aankondiging. Jóhannsson gaat, in plaats van achter het vleugel, achter zijn Apple notebook zitten. Dit stelt wel een beetje teleur. Gelukkig wordt er later in het concert wel gebruik gemaakt van het prachtige instrument, hoewel niet lang. Guðnadóttir maakt gedurende het concert wel de hele tijd gebruik van haar cello, tezamen met enkele notebooks waarmee verschillende effecten benut worden.

Al snel neemt het duo het publiek mee in hun wereld. Trage melancholische composities, met een heel groot element van herhaling, zodat je als luisteraar ietwat ongedurig wordt. Als je jezelf er bij neer geeft dan kom je uiteindelijk wel in een meditatieve stemming. En net als je denkt ‘nou mogen ze wel wat anders gaan spelen’, dan eindigt het stuk ook. Tussen de muziekstukken door, laten ze ruimte om te applaudisseren. Dit besef moet na het eerste nummer even doordringen bij het publiek waardoor het lang stil blijft. Blijkbaar zijn de luisteraars dan al een beetje in trance gebracht.

Sprookjesachtig

Het feit dat mensen in een dromerige toestand raken van de composities, maakt ze zeer bijzonder. Vooral het stuk waarbij Jóhannsson achter het vleugel gaat zitten en er een mooi samenspel met de celliste ontstaat. Nog een hoogtepunt is het wanneer Guðnadóttir ietwat onverwachts bij haar spel begint te zingen. Ze zingt geen teksten maar begeleidt de muziek met haar hoog gezang. Dit stuk beantwoordt zeker aan de beschrijving ‘sprookjesachtig’.

Voor de mensen die iets meer vuurwerk verwachten van deze eigenzinnige musici –zoals ik- is het muzikale genot een beetje teleurstellend. Maar voor diegenen die zich mee laten slepen door de trage melancholische klanken, en kunnen opgaan in meditatie of contemplatie is het een aangenaam optreden op een prachtige plek.

Bekijk alle artikelen over Explore the North 2011 >>

« Bijpraten: De ontdekking van het noorden (verslag van een festival) | Video: Loney Dear – Saturday Waits (Live) »