Live Recensie: James Vincent Mcmorrow @ Crossing Border 2011

« Wallpaper Nr. 003: Explore The North | Video: Teitur – You Never Leave LA »

Foto’s door Hans Maatje

Laat ik dit keer mijn recensie maar eens beginnen met het eindoordeel. Het optreden van James Vincent Mcmorrow (JVM) was veruit het beste wat ik op de zatedagavond van Crossing Border heb gezien. Deze Ier (plus band) in houthakkersblouse was in de Duitse Kerk te bewonderen.

Het was een tikkeltje drukker in de kerk dan voorheen bij William Fitzsimmons. Zelf was ik al groupiematig op tijd, dus had ik weer een mooi plekje in de kerkbanken. Pastoor James begon zijn mis met ‘Sparrow & the Wolf’ en ik wist gelijk dat dit een banger zou worden!

Prettige voorspelbaarheid

Het feit dat een artiest nog maar één album uit heeft, kan een positieve bijdrage leveren aan een optreden. Dit zorgt ervoor dat elk nummer dat je wenst te horen, waarschijnlijk ook gespeeld wordt.

In het geval van James Vincent McMorrow gaat het om één geweldig album (en twee ep’s). En ja, elk gewenst nummer werd gespeeld! Onvoorspelbaar was of zijn stem live ook zo goed zou zijn als in de studio. En ja, dat was ‘ie.

De akoestiek leende zich perfect voor de epische vokalen van JVM. De band oogde wat onwennig maar oorde geweldig. Het samenspel was top. Dit kwam vooral tot uiting bij het nummer ‘Beaking Hearts’ waarvan het geram op de piano menig hoofd deed bouncen. De manier waarom JVM en zijn vrouwelijke collega samen ‘Hear That Noise That Moves So Soft And Low’ zongen, zorgde bij mij voor kippenvel. James vertelde last te hebben van een gescheurde nagel maar bleef desondanks op zijn gitaar hengsten. De kwaliteit bleef vrijwel continu consistent. Bij de climax van ‘We Don’t Eat’ zette James net iets te hoog, in waardoor zijn stem een rare sprong maakte die ik hem bij deze snel weer vergeef.

Verlegen en jongensachtig

Van meet af aan kon men zien dat JVM een verlegen man is. Het eerste nummer speelde hij met neergeslagen ogen en zijn communicatie met het publiek was wat vertwijfeld. Hij kwam over als een eenling. Dat rijmt met de manier waarop hij zijn album heeft opgenomen (hutje op de hei type of ****).

Na verschillende interacties met het publiek kwamen er verschillende woorden bij me op: nerdy, verlegen en schatje. Ja echt waar. Het is een schatje. Naarmate de show vordert kijkt hij toch steeds zelfverzekerder het publiek in en beloond ons hier en daar zelfs met een glimlach. De verlegenheid heeft zeker zijn charmes en zorgt voor gegrinnik hier en daar. Vlak voor het einde speelde James een paar nummers alleen en ook dit kwam goed uit de doeken. De band kwam terug en de set werd afgesloten met het meeslepende ‘If I Had A Boat’.

Enthousiast publiek

Ik was niet alleen in mijn enthousiasme. Het applaus was na elk nummer daverend. Bij de meer swingende liedjes bewoog mijn bank. Dit kwam doordat de daadwerkelijke groupies achter mij heen en weer aan het swingen waren op de bank. Het uiteindelijke aftreden van de band resulteerde in een staande ovatie en rammende voeten op de planken die niets anders symboliseerden dan ‘WE WANT MORE!’. Of het nou de gescheurde nagel was, of iemand van de organisatie die spijtig nee schudde zullen we nooit weten, maar het podium bleef leeg. Het enige minpuntje was misschien dat het concert niet lang genoeg duurde.

« Wallpaper Nr. 003: Explore The North | Video: Teitur – You Never Leave LA »