Cactusfestival 2013: dag 2

« Cactusfestival 2013: dag 1 | Cactusfestival 2013: dag 3 »

God daalt neer in het Minnewaterpark

De affiche van de 31^ste editie van het Cactusfestival kleurde  zwart-geel-rood en kon op de laatste dag de bemanning van de kassa’s overlaten aan een boordje ‘uitverkocht’. Een unicum dat zich in een wemelende drukte op een wel erg warme zondag vertaalde.  Is er een verband? Ekaya schrijft het succes vooral toe aan één band: dEUS. Door deze belpoplegende als afsluiter te programmeren, kon de Cactusorganisatie boven haar gewicht boksen. Een rake slag.

Zaterdag: een tweeluik

Cactus 2013 leek zijn eigen fysische wetten te ontwikkelen: naarmate het warmer werd, zwelde het publiek aan. Dag twee bracht een meer divers en gevarieerder artiestenarsenaal op het podium. Isbells opende zeker niet slecht en wist een verrassende grote groep festivallustigen te verleiden vroeg af te zakken naar het Minnewaterpark. Dat de Leuvense band stilaan een sterke live-reputatie heeft opgebouwd, hoeft niet meer gezegd te worden. Het geluid was goed afgesteld waardoor het publiek verstilde en genoot van de zachte en breekbare samenzang. Isbells kan op voldoende singles teren om het publiek doorheen het optreden te loodsen. De gekende reeks, Stoalin’, As Long As It Takes, Reunite, werd afgesloten door twee hardere up-tempo songs. Leuk!

Het was niet enkel het warme weer dat  het grootste deel van het publiek deed neervlijen op het gras van het Minnewaterpark. De leuke vibe die vrijdag leek te zijn ingezet, klonk zaterdag niet verder. Ghostpoet en The Raveonettes kozen voor een vreemde line-up en speelden met een te zware bass-sound. Beide groepen leken op voorhand een interessante meepikker op de affiche, maar blonken uit in een vermoeide en weinig inspiratievolle performance. Misschien lag het aan de warmte of de vroege programmatie, maar de nonchalance waarmee beide bands speelden, was ook een afknapper. Ook het exclusieve concert van Michael Kiwanuka was geen hoogvlieger. Dat de Amerikaan met Oegandese roots een uniek stemgeluid en sterke singer-songwriterkwaliteiten heeft, staat buiten kijf. Live brengt het echter geen zoden aan de dijk. Kiwanuka slaagt er niet in om af te rekenen met zijn reputatie (enkel) een studioartist te zijn. Hoewel de originele interpretatie van May This Be Love van jeugdidool Jimmy Hendrix warm ontvangen werd door het Brugse publiek, kon Kiwanuka nooit echt overtuigen en het makke publiek veroveren.

Voor Bonnie Riatt was de 31^ste editie van het Cactusfestival een aangenaam weerzien met het Brugse publiek, dat haar zeker nog niet vergeten was. Enkele jaren eerder had de 63- jarige zangeres als headliner het Cactuspubliek op haar hand gekregen, een kunstje wat de dame gretig opnieuw deed. Niet alleen haar uitmuntende gitaarspel en sterk repertoire zorgden voor het eerste echte hoogtepunt van de dag. Samen met een geroutineerde band was Bonnie Riatt  ook niet bevreesd om leuke eigenzinnige covers te brengen  van kleppers als Bob Dylan en John Hiatt. Met I Can’t Make You love Me had ze nog het perfecte bisnummer achter de hand, het Minnewaterpark ging aan de vurige rosses lippen. Bonnie Riatt is thuis in Brugge en zeker aan the top of the bill.

Traditioneel programmeert Cactus exotische en dansbare muziek en Calexico ligt perfect in deze lijn. De Mexicaanse Mariachi rockband sloeg erg aan bij het publiek, maar de vlam schoot pas in de pijp toen hun wereldhit ‘Crystal Frontier’ in gang werd gezet. De dansbare sound was een ware verademing en het koele briesje dat bij het vallen van de avond doorheen het terrein blies, toverde het Minnewaterpark om tot een dansfestijn. Vele blije gezichten bij een jong en ietwat ouder publiek verrieden dat Calexico een stevige set neerzette. Calexico is teren op een succesformule die steeds weer aanslaat, zeker bij tropische weersomstandigheden.

De West-Vlaamse Piet Goddaert kan moeilijk een opmerkelijke passant in het Brugse genoemd worden, zijn alter ego Ozark Henry op Cactus nog minder. Goddaert is meer dan een songwriter, hij is een componist. Al jaren varieert hij in ondersteunende bandleden, al jaren steekt hij zijn gekende songs in nieuwe jasjes.  Nu had Ozark Henry en de zijnen het zwart voor witte jasjes gewisseld en bewust zette hij een stap terug om de sterk zingende Amaryllis Uitterlinden in de spotlights te plaatsen. Piet Goddaert werd een back-up zanger en speelde zaterdag in het Minnewaterpark basgitaar (bass nota bene!). Ozark Henry combineert herkenbare songs met vernieuwende arrangementen, een formule die al jaren vele festivalgangers weet te raken.

« Cactusfestival 2013: dag 1 | Cactusfestival 2013: dag 3 »