Cactusfestival 2013: dag 1

« Recensie: Ane Brun – Songs 2003-2013 | Cactusfestival 2013: dag 2 »

De affiche van de 31^ste editie van het Cactusfestival kleurde  zwart-geel-rood en kon op de laatste dag de bemanning van de kassa’s overlaten aan een boordje ‘uitverkocht’. Een unicum dat zich in een wemelende drukte op een wel erg warme zondag vertaalde.  Is er een verband? Ekaya schrijft het succes vooral toe aan één band: dEUS. Door deze belpoplegende als afsluiter te programmeren, kon de Cactusorganisatie boven haar gewicht boksen. Een rake slag.

Vrijdag: de dag van de uitersten

Cactus is sinds festivalgangersgeheugenis al bezig geweest met het programmeren van lokaal Belgisch talent. De headliner Hooverphonic (with orchestra) en publiekstrekker DAAN kunnen we hier moeilijk toe rekenen. De organisatie koos niet alleen voor gevestigd nationaal talent, het wist met Thurston Moore ook een internationale grootheid te strikken. De ex-frontman en bezieler van de legendarische indie-band Sonic Youth deed een omvangrijke schare 30 plussers afzakken naar het idyllische Minnewaterpark aan de rand van de Brugse binnenstad. Toch werd vlug duidelijk dat de beter verteerbare muziek voor het merendeel van de aanwezigen de hoofdschotel was. Thurston Moore bevestigde zijn naam en faam door een erg energieke performance neer te zetten. De punkachtige songs volgden elkaar in snel tempo op en wisten het publiek zeker te boeien. Er bleef echter weinig plakken, Thurston Moore verdween even snel als zijn show voortstormde.

DAAN serveerde tijdens een wel erg warme Cactuseditie een gesmaakte cocktail boordevol gevarieerde ingrediënten uit zijn divers oeuvre. Van de flamboyante frontman, ondersteund door een stevige band, is geweten dat hij een volledige set vol hits kan aaneenschakelen. De opbouw zat erg clever ineen en de Franstalige nummers uit het album Le Franc Belg brachten een aangename variatie voor het Cactuspubliek. Het publiek voelde in de loop van het optreden dat DAAN ging eindigen met zijn twee oudste en grootste hits: Swedish Designer Drugs en Housewife.  Het Minnewaterpark stuiterde erg enthousiast op en neer. In 2013 was er duidelijk plaats voor elektronische hits in Brugge.

Hooverphonic deed wat het moest doen: verwachtingen inlossen. De Belgische gevestigde waarde prijkte verrassend hoog op de affiche en kon met de steun van een bedreven symfonisch orkest het publiek aardig vermaken. Wat meest in het oog sprong, was de performance van de jonge frontvrouw Noémie Wolfs. Twee edities geleden was de frisse verschijning zich duidelijk nog aan het inwerken in de band. Nu blonk Noémie niet enkel uit door een onberispelijke zangprestatie neer te zetten, de frontvrouw etaleerde zich op het Brugse podium als een geboren entertainster. Hooverphonic toverde geen aap uit de mouw en bleef enkel de verwachtingen invullen. De vraag is dan of we wel meer moeten verwachten als er een stevige en gesmaakte set wordt neergezet door een geroutineerde band en een in-het-zwart-geklede stralende zangeres.

De verrassing van dag was echter de Amerikaanse band Pinback. Meer dan terecht werd het optreden aangekondigd als een exclusief concert. Hoewel er een grote groep festivalgangers besloot om bij het mindergekende optreden de brug over te steken en tussen de eetstandjes een avondmaal te verorberen, kregen de overblijvers gelijk. Het optreden werd gedragen door een popperige en dromerige sound en toonde het Brugse publiek een intelligente band. Frontman Robert ‘Crow’ Rulon Jr. was de grootse verrassing en ontpopte zich onverwacht tot een charismatische indie-zanger. Een sprintje door het publiek trekken, met gymnastische bewegingen het publiek begeesteren, Rober Rulon deed het allemaal. Pinback smaakt naar meer.

God daalt neer in het Minnewaterpark

« Recensie: Ane Brun – Songs 2003-2013 | Cactusfestival 2013: dag 2 »