Interview: Hayley Mary (The Jezabels)

« Video: Skipping Girl Vinegar – Chase The Sun | Recensie: Gipsy Train – The Flying Dutchman »

The Jezabels maken intense indierock en zijn in staat om met een traditionele setup een totaal eigen geluid te creëren. De drie tot nu toe uitgebrachte EP’s hebben onze lust naar deze theatrale indie rock aardig weten te stillen maar nu zijn we klaar voor de main dish!

‘Prisoner’ heet het debuutalbum van deze vier Aussies (Zangeres Hayley Mary, drummer Nik Kaloper, gitarist Samual Lockwood en pianist Heather Shannon) en afgelopen week kreeg Ekaya de kans om de frontwoman Hayley Mary een paar vragen te stellen over haar band, de energie hiervan, hun steeds groter wordende succes en de druk die daarmee gepaard gaat.

Verwachtingen

De EP trilogie is door de band volledig onafhankelijk geschreven en op de markt gebracht. Veel van hun populariteit is te danken aan het vele touren. Nu ze naast Australische radiozendtijd ook al op de Amerikaanse stations voorbij komen, liggen de verwachtingen en druk steeds hoger.
“We zijn populairder geworden en meer gaan touren. Optredens in Europa en de VS zijn heel belangrijk. Ook al speel je maar voor 200 man, je wilt wel de mogelijkheid hebben om terug te komen. Daarnaast is de druk op je privé-leven bij internationale tours hoog. Je bent constant onderweg en hebt geen kans om je familie of vrienden te zien.”

The Jezabels zijn echter niet van plan de verhoogde pressie en verwachtingen hun muzikale expressie teveel te laten beïnvloeden. “Het kan voorkomen dat mensen teleurgesteld zijn door een nieuw nummer omdat dit niet is wat ze hadden verwacht. Ik denk dat we als band in kwaliteit zouden dalen als we proberen te recreëren wat we in het verleden hebben gedaan om verwachtingen waar te maken. Het volgende album zal waarschijnlijk ook weer heel erg verschillen van ‘Prisoner’. Niet omdat we dit album niet tof vinden, maar meer omdat het onmogelijk is om hetzelfde te schrijven.”

Intensiteit

Zelf beschreef de band hun muziek als ‘Intense Indie’, een definitie die duidelijk spijkers met koppen slaat. Om deze intensiteit over te kunnen brengen op het publiek moet je beschikken over een enorm reservoir aan energie. “Als je in een periode zit waarin je elke dag een show doet, is het soms lastig om jezelf op te peppen. Af en toe heb ik een half uur voor de show totaal geen zin om te op te treden, maar als ik er eenmaal sta en het eerste nummer begint, valt dit weg. Ik denk dat het de kracht is van het podium. Daarbij speelt het altijd in je achterhoofd dat het huidige publiek evenveel een knaller van een show verdient als vorige.”

Platenbaas

“Prisoner is geen radiovriendelijk album en er staat niet echt een single op”

Onlangs hebben The Jezabels getekend bij platenlabel PIAS (Play It Again Sam). Nu komt het vaak voor dat platenmaatschappijen een veel te dikke kapitalistische vinger in de pap hebben en daarmee de authentieke creativiteit van een band onderdrukken. Hier zijn The Jezabels niet bang voor.
“We hebben dit label gekozen omdat we de mensen kennen en weten dat ze dit doen omdat ze van muziek houden. Natuurlijk, het is een bedrijf, zij moeten geld verdienen, maar wij uiteindelijk ook! We zullen ook wel naar ze luisteren, maar we hoeven niet te doen wat zij zeggen. Als beginnende band moet je er even aan wennen dat je te maken krijgt met veel mensen die ideeën hebben over je muziek. Het is belangrijk dat je naar deze meningen luistert. Zij proberen immers jou en jouw muziek te helpen. Dat was een grote uitdaging voor ons omdat we altijd als een hechte eenheid hadden gefunctioneerd.”

Creatieve opinies

Binnen deze eenheid was er wel vaak discussie tijdens het opnameproces. “Nik bijvoorbeeld, houdt echt van het complexe drumwerk en dit wil mijn zang nog wel eens verdrinken. Uiteindelijk hebben we elke opinie zoveel mogelijk meegenomen in het eindresultaat en kwamen we tot een goed compromis.”

Voordat de uiteindelijke band ontstond, speelden Hayley en Shannon al folky tunes. Hoewel deze elementen terug zijn te vinden in de muziek van The Jezabels, is het huidige geluid eerder als rock te omschrijven. “Nik en Samuel hebben zeker een rol gespeeld in de transformatie naar rock, maar dit komt voornamelijk omdat Shannon en ik alleen beschikten over een keyboard en een gitaar. Het drumwerk van Nik sluit akoestische muziek uit. “

Ontvangst

Het debuutalbum is al een paar maanden verkrijgbaar in Australië en is daar goed ontvangen. “De EP’s hadden ons al een substantiële fanbase opgeleverd, maar een album doet het altijd beter. Veel mensen kopen EP’s niet. Ze hebben er wel aan bijgedragen dat dit album binnen no-time goud werd.”
Vergeleken met hun eerdere werk is ‘Prisoner’ minder licht verteerbaar. De songs zijn donker en onvoorspelbaar. “Het is een lastig te verkopen eerste album. Vooral in Europa en de V.S. omdat onze EP’s hier minder bekend zijn. Het is geen radiovriendelijk album en er staat niet echt een single op. We waren van mening dat de fans wat nieuws verdienden, ondanks het feit dat dit het moeilijker maakt om de markt te infiltreren en radiozendtijd te krijgen.”

Australische indiegolf

“Mensen keren mainstream steeds vaker de rug toe”

Boy & Bear, Tin Sparrow en niet te vergeten Gotye, bewezen eerder dit jaar al dat de Australische indie niet onderschat moet worden.

The Jezabels zijn absoluut onderdeel van deze golf aan Aussie-indie die onze kusten opkruipt. “Dat viel mij ook op en ik ben blij met deze beweging. Vroeger had je veel acts die in Australië erg groot waren, maar die het niet konden vertalen naar de internationale markt. Zelf denk ik dat de huidige beweging meer iets mondiaals is, mensen keren mainstream steeds vaker de rug toe. Verder heeft Australië de radiozender Triple J die in staat is kleine acts op nationale schaal te laten ontploffen. Dit geeft ze dan vaak genoeg credits om het internationaal te gaan maken.”

Zondag 25 maart kan je in Paradiso (Amsterdam) zelf beoordelen hoe The Jezabels hun intensiteit weten te vertalen naar het. 25 maart treden ze op in Merleyn (Nijmegen).

The Jezabels live in Paradiso, 2011

« Video: Skipping Girl Vinegar – Chase The Sun | Recensie: Gipsy Train – The Flying Dutchman »