recensie: Death Rattle- Fortress (ep)

« Peter Doherty: leven als François Villon in Frankrijk | Recensie: Noah and The Whale – Heart of Nowhere »

Death rattle groet de elektronicawereld met het uitbrengen van hun EP ‘fortress’. Het duo toont op de vier tracks een duidelijk potentieel en een eigen sound. ‘Fortress’ is na ‘HE&I’ en de single ‘Blow’ de tweede EP die de band releaset, wat een aardige buzz rond de band creëert.

Oedipus

Menig electro-rock bands stralen een eclectische beïnvloeding uit, wat ook bij Death Rattle het geval is. Op de EP ‘fortress’ klinkt de band als een donkere cocktail van Fever Ray en The Knife. Markant is dat deze shake bij Death Rattle een verfrissende smaak krijgt. Menig bands moeten jaren zoeken naar een eigen sound en worstelen met een oedipusrelatie met idolen.  Niets hiervan bij Death Rattle, de band klinkt erg volwassen en beheerst een eigen geluid.

Honger

De EP’s titletrack ‘fotress’ heeft een filmisch karakter en stoomt op een trancematig ritme vooruit. Dat is ook wat Death Rattle doet, het creëren van duistere soundscapes, spelen met desolate effecten en een begeesterende stem. Op het ietwat meer catchy ‘in time’ toont de band een variëteit . Toch blijft de luisteraar wat op zijn honger zitten. De songs weten te smaken maar missen echter duidelijk peper en zout.

potentieel

Death Rattle weet met de ep ‘fortress’ zeker een publiek te triggeren en doet sterk denken aan meer gekende en goeie electro-rockbands. De ep straalt een duidelijk potentieel uit en doet criticasters hopen dat de band haar songs in de toekomst nog wat meer weet te spekken.

‘Fortress’ kan je hier beluisteren:

« Peter Doherty: leven als François Villon in Frankrijk | Recensie: Noah and The Whale – Heart of Nowhere »