Recensie: Father John Misty – Fear Fun

« Video: Alt-J – Breezeblocks | Audio: Rah Rah – Little Poems »

Wanneer kun je stellen dat een album een klassieker is? De exacte regels weet ik niet, het laat me ook koud verder. Een ding weet ik wel: ‘Fear Fun’, het debuut album van Father John Misty, is tijdloos en ijzersterk.

Joshua Tillman brengt sinds 2004 platen onder zijn eigen naam uit en komt met ‘Fear Fun’ voor het eerst naar buiten als Father John Misty. In vergelijking met Fleet Foxes, die grote naam waar hij tot voor kort deel van uitmaakte, is hij net even toegankelijker; een tikkeltje humoristischer en persoonlijker dan het al te gedragen en (soms overdreven) harmonieuze Fleet foxes.
Desalniettemin is het niveau van musiceren gelijk gebleven, misschien zelfs beter geworden.

Snel vertrouwd

Down to earth muziek die moeiteloos uitstijgt boven dagelijkse beslommeringen

Welk nummer van ‘Fear Fun’ je ook pakt, je komt tot de volgende conclusies. Tekstueel is het altijd verrassend en intrigerend. Melodieus is het misschien onverwacht, maar toch ook al heel snel vertrouwd.
Muzikaal grijpt het terug op jaren ’60 en ’70 folk met een vleugje blues rock hier en daar. Denk The Band, Neil Young maar ook Bob Dylan. Een heel enkele keer hoor je zelfs Paul Simon doorschemeren. En zijn stem? Inderdaad, die doet bij vlagen aan Roy Orbison denken!

Ogenschijnlijk Eenvoudig

Ofschoon ‘Fear Fun’ een toegankelijk album is dat snel in je comfortzone zit, zal het niet snel uitgekauwd raken. Father John Misty is er in geslaagd een ogenschijnlijk eenvoudige plaat te maken die je op de een of andere manier maar niet los laat. Keer op keer vervult dit album je met dat blije gevoel dat je krijgt van muziek die moeiteloos uitstijgt boven dagelijkse beslommeringen en tegelijkertijd helemaal down to earth.

Een klassieker!

Het is heel simpel: ‘Fear Fun’ is een album die in je platenkast thuishoort. Niet omdat je er een statement van uitgesproken smaak mee maakt, maar omdat het een zo wonderbaarlijk goed geslaagd document is. Op werkelijk alle vlakken! Een album dat je in de toekomst misschien nog maar eens in de twee jaar opzet en dat er eigenlijk alleen maar beter op wordt. Een klassieker, wat ik je brom!

« Video: Alt-J – Breezeblocks | Audio: Rah Rah – Little Poems »