Recensie: Dr. Dog – Be The Void

« Video: The Shins – September | Audio: Lockerbie – Í Draumi »

Wie de uit Philadelphia afkomstige band Dr. Dog een beetje kent, zal misschien even moeten wennen aan ‘Be The Void’. De band neigt meer naar ruige rock ‘n’ roll dan ooit te voren. Niet getreurd overigens, de invloed van bijvoorbeeld Neil Young of The Band is nog altijd goed hoorbaar!

‘Be The Void’ is inmiddels het zevende album van deze, toch nog altijd redelijk onbekende, band. Verwacht daarom kwaliteit, want -zoals zo vaak- zegt de geringe faam niks over hoe goed de muziek daadwerkelijk is.

Grensvlak

Dr. Dog heeft altijd gemusiceerd op het grensvlak van onvervalste folk en pop van het alternatieve soort. Dat zal ook nooit veranderen. Het DNA van deze band laat zich omschrijven als americana met een catchy twist, gegrondvest op het meest onderhoudende dat populaire muziek sinds de jaren zestig heeft weten te brengen. Niet voor niets worden ze vaak met The Beatles vergeleken. Een compliment, maar net zo goed een last.

Door alle vergelijkingen met grootheden uit het verleden doe je deze band tekort. Alsof ze geen eigenheid heeft. Terwijl Dr. Dog nu al zeven albums lang laat zien een sound te hebben die juist zeer eigen is! We hebben hier niet te maken met copycats die voor een retro sound gaan, Dr. Dog produceert ware indie, the real deal!

Ruiger

Op ‘Be The Void’ toont Dr. Dog zich catchy als altijd, maar tegelijkertijd iets minder gepolijst. Als altijd houdt de band er een zeer melodieuze, licht psychedelische insteek op na, alleen zijn de songs minder voorspelbaar geworden. Het lijkt erop dat de heren zich meer dan ooit uitleven op percussie instrumenten wat voor een gezonde portie onrust zorgt. Daarbij lijken de vokalen uitbundiger en het gitaarwerk ruiger.

De band speelt assertiever, welhaast agressiever, dan ooit!

Zwemen van country klinken nu en dan door, zeker in slotstuk ‘Turning The Century’. Het staat in een mooi contrast met de sporen van classic rock die we horen in songs als ‘Warrior Man’ en ‘Big Girl’. Of wat te denken van het even exotische als chaotisch aandoende ‘Heavy Light’? Stuk voor stuk voorbeelden van de rijkdom die Dr. Dog te bieden heeft. Belangrijker, hoewel Dr. Dog zich wellustig te goed doet aan verschillende stijlen blijft de band bovenal zichzelf en als zodanig herkenbaar.

Assertiever

Het is te hopen dat met het verschijnen van ‘Be The Void’, Dr. Dog meer opgemerkt gaat worden. Dat zou zo maar kunnen, want het is alsof de band assertiever, welhaast agressiever, speelt dan ooit. Met veel verve wordt de aandacht van de luisteraar gepakt.
Spelplezier had deze band altijd al, maar die leek tot nu toe gepaard te gaan met een zekere (valse) bescheidenheid. Welnu, de schroom is er eindelijk af, Dr. Dog rockt meer dan ooit tevoren!

« Video: The Shins – September | Audio: Lockerbie – Í Draumi »