Recensies op de valreep

« Audio: 2011 In 65 Songs | Recensie: Senior Citizens – Verbal Cavalry »

Het jaar zit er al weer bijna op. De meesten beginnen zich al mentaal voor te bereiden om zich aan hun goede voornemens te houden. Ekaya heeft als altijd een belangrijk voornemen: veel nieuwe goede muziek ontdekken en delen met jullie lezers.

Voordat we ons hier op storten moeten we zeker weten of we ditzelfde voornemen, gevormd eind 2010, tot ons beste kunnen hebben nageleefd. Tuurlijk, er blijven altijd gaten in ons muziekaanbod. Er is zoveel muziek, zo snel kunnen wij niet schrijven! Dit hoofdstuk is bedoeld om een paar van deze gaten te dichten. Hier worden een paar geweldige albums uit 2011 kort besproken die niet eerder op Ekaya ter sprake kwamen.

Cascadeur – The Human Octopus

Het eerste gat waar we een plank voor spijkeren is die van Cascadeur. Deze fransmans (Alexandre Longo) is vrolijk onder iedereens radar doorgefietst en heeft weinig internationale ophef veroorzaakt. Dit kan komen door het feit dat hij zich altijd achter een ondoorzichtbare helm verschuilt.

Voordat u denkt: “bah, Frans, laat maar,” ‘The Human Octopus’ is een Engelstalig album. En wat voor één. Deze plaat staat zonder twijfel in mijn top 3 van 2011. De piano staat centraal op dit album. Prachtige naar klassiek neigende pianoriffs worden vergezeld door een breed instrumentarium. Kinderkoortjes en elektronische snufjes zorgen in veel nummers voor een onheilspellende sfeer die je het album inzuigen.

Dit alles wordt aaneen geregen door de falsetstem van de heer Longo die ook alles mixed en produceert. Fans van The Antlers, Antony & the Johsons en Radiohead doen er goed aan dit album aan hun collectie toe te voegen. Beluister ‘Walker’ hieronder als je nog niet overtuigd bent.

Portugal. The Man – In The Mountain In The Cloud

We gaan verder met een iets lichter verteerbaar album. ‘In The Mountain In The Cloud’ is alweer het zesde album (sinds 2006) van deze Amerikaanse psychedelische indierockers. Het is gelijk het meest toegankelijke album dat het viertal heeft uitgebracht. Het staat vol catchy popnummers die allemaal prima mee te zingen zijn.

Alles klinkt solide en op zijn plek. De opener ‘So American’ heeft voor mij verschillende keren de dag er zonniger uit laten zien. Op het album is een 70s vibe te bespeuren. Iets waar ik zelf nooit vies van ben. De melodieën op elk nummer zijn voorspelbaar op een goede manier. Als ik de sound zou moeten vergelijken met andere bands zou ik zeggen: ELO (Electric Light Orchestra) gaat uit eten met ‘Fruit Bats’.

Washed Out – Within and Without

Chillwave is een relatief nieuw genre. De meeste albums die men onder het genre schaart zijn van na 2005. Dit is niet de plek noch het moment om het genre te gaan definiëren maar in het kort wordt het gekarakteriseerd door veel synths, loops en samples. In veel van de gevallen wordt dit begeleid door een echoënde vocal.

Ernest Green, de man achter Washed Out, begon net als velen op zijn slaapkamer muziek te maken. Al snel pikte het internet zijn geur op en voordat je ‘chillwave’ kon zeggen had hij getekend bij Sub Pop en bracht hij zijn eerst album ‘Within and Without’ uit. Een prima debuut. De ietwat sombere vocalen van Ernest Green zijn subtiel verwerkt in een groot scala aan synths en samples. De man heeft een neusje voor harmonie. De nummers zijn repetitief, maar dat is geen enkel probleem als het herhaalde briljant klinkt.

Het album zou zijn werk goed doen in verschillende situaties: op een kalme fuif, in de auto op de terugweg van deze fuif, thuis voor het slapen en gelijk weer bij het wakker worden. Deze veelzijdige toepasbaarheid komt door het feit dat het album erg kalm en subtiel is maar ook zeker genoeg beat heeft om energie uit te halen.

Hooray for Earth – True Loves

Vele mensen heb ik horen uitroepen dat dit het beste album van 2011 is. De accuraatheid van deze uitspraak terzijde, het is inderdaad een bruut album!

Hooray for Earth is al vergeleken met MGMT, Yeasayer en Passion Pit. Zelf durf ik er The Naked And The Famous ook nog wel bij te plakken. 90% van het album is geschreven, opgenomen en geproduceerd door bandleider Noel Heroux.

Het geluid van ‘True Loves’ is rauw. De titelsong ‘True Loves’ zal voor velen het eerste nummer zijn wat er uit springt. Het klinkt een beetje als een mix tussen indiepop en dubstep. Maar dan niet op de James Blake manier. Nee, dit zit vol ongecontroleerde adrenaline, glas brekende snairs en mergbijtende bliepjes. Nummers als ‘No Love’ en ‘Sails’ beginnen wat kalmer maar belanden uiteindelijk ook weer in het zelfde noise geweld wat we in ‘True Loves’ terugvinden. Mijn voorspelling is dat we nog veel met deze psychrockers te maken krijgen in de komende jaren.

Youth Lagoon – Year of Hibernation

Youth lagoon is de alias van Trevor Powers. ‘Year of Hibernation’ is een album dat zeker niet mag ontbreken in deze ‘overlooked albums’ sectie. Deze 22-jarige jongen heeft op zijn slaapkamer een debuut van wereldklasse opgenomen. Acht dromerige tracks die omkomen in de reverb, gecombineerd met intieme lyrics en een spookachtig stemmetje doen denken aan ‘Hospice’ van The Antlers.

Op ‘Year of Hibernation’ vind je echter geen gevoelens van leed en verlies na het overlijden van een partner. Trevor Powers schrijft over de alledaagse pijnen van een 22-jarige: verliefd zijn, hartenleed en gewoon de strijd met het leven opzich. Nee, een vrolijk album is het niet. De meeste nummers kennen een solide opbouw. Ze beginnen nogal zwijmelig maar dit loopt uiteindleijk uit in een behoorlijke climax. Het nummer ‘July’ is hier het beste voorbeeld van.

Benjamin Francis Leftwich – Last Smoke Before The Snowstorm

We hebben eerder dit jaar al geprobeerd jullie attentie op meneer Leftwich te richten. Van een echte albumreview is het helaas niet gekomen. Deze is desalniettemin op zijn plaats. ‘Last Smoke Before the Snowstorm’ (LSBS) zal ik graag onder de noemer blockbusterindie willen plaatsen. Wat is blockbusterindie? Nou dat is indie die niet heel erg vernieuwend of origineel is maar wel verdomd lekker in het gehoor ligt.

Bij het luisteren naar de albums van Elioth Smith was ik altijd teleurgesteld dat hij niet meer hits als ‘Angeles’ heeft opgenomen. Dit nummer wordt gekenmerkt door mierzoete gitaarrifjes waar menig mens niet genoeg van krijgt. LSBS staat bomvol met dit soort nummers. Niet alleen de gitaarrifs maar ook de vocalen zijn zoet zodat het glazuur al snel van je trommelvliezen spat. Heerlijk!

Nee, het gebruik van de instrumentatie niet origineel, maar wel tot in perfectie uitgevoerd. Een variatie aan viool, gitaar, piano en accordeon zorgen voor genoeg diepte. Ook ben ik een sucker voor achtergrondkoortjes en die zijn er gelukkig ook in overvloed. LSBS is compatibel met elk seizoen van het jaar.

« Audio: 2011 In 65 Songs | Recensie: Senior Citizens – Verbal Cavalry »