Recensie: Gregory Page – My True Love

« Video: Sunday Girl – Where Is My Mind (The Pixies cover) | Audio: Miike Snow – Devil’s Work »

Op het eind van het jaar komen er warme en tedere gevoelens boven drijven, in ons anders zo zakelijke en kille bestaan. ‘My true Love’ is een cd die past bij deze tijd van het jaar. Zo aan het begin van de winter kun je heerlijk wegdromen, met deze plaat van Gregory Page.

Gregory Page behoeft voor de trouwe Ekaya lezer weinig introductie. Wij van Ekaya houden van deze man. Dat is niet verwonderlijk. Als je het interview in ‘Vrije Geluiden’ ziet, blijkt dat de zanger een uitermate poëtische en romantische ziel bezit. Daarbij toont hij zich een begenadigd songwriter met een geheel eigen, rijpe smaak. Hij vertolkt heerlijke, mijmerende jazzsongs uit de jaren dertig, die je het gevoel geven dat je even terug in de tijd gaat.

Liefde

Gregory Page zingt over de liefde. Hij trapt daarbij geen open deuren in. Een meester is hij in het vinden van originele metaforen en vergelijkingen. Hoewel hij soms de clichés ook niet kan ontwijken, breit hij er altijd wat moois van.

Op “My true Love” zingt hij over de vele facetten van de liefde. Hij zingt over de relatie met je beste vriend. Of over een avond, wanneer je te lang bent blijven hangen in de kroeg, schaamteloos een andere vrouw hebt proberen te versieren, maar aan het eind van het liedje verlang je terug naar je lief. Over iemand die je mist, ver van huis, of, zoals in het titellied, over iemand die niet meer op deze aarde is.

Muzikaal gezien staat de band ijzersterk. Het is gedienstig aan de sfeer. Zo nu en dan mag iemand uit de band springen. De piano begeleiding is voortreffelijk en soms virtuoos. De blaaspartijen van klarinet en trompet passen binnen de stijl en geven net dat extra aan het geheel. Een mooi voorbeeld van het samen gaan van toon en tekst is het nummer “My true Love”.

Twijfel

Het is het voorlaatste nummer. Dit lied is het keerpunt van de cd. Waar de eerdere nummers positief verhaalden over de liefde, ondeugend, frivool en vrolijk, komt nu twijfel om de hoek kijken. Hoe mooi ook de liefde kan zijn, het is ook onwerkelijk. Gregory Page vergelijkt de ware liefde voor zijn gestorven geliefde, met het bestaan van UFO’s. Het is twijfelachtig. De violen spelen een treurmars. Het is juist deze song, die je weer terug van je roze wolk op aarde zet. Een moment van bezinning.

In het slotlied daalt de grote twijfel neer in een pianosolo, zonder zang. De glazen worden opgeruimd, de stoelen aangeschoven. Misschien is de liefde al te veel bezongen, het is mooi geweest. De muziek speelt rustig door.

« Video: Sunday Girl – Where Is My Mind (The Pixies cover) | Audio: Miike Snow – Devil’s Work »