Recensie: Spinvis – Tot Ziens, Justine Keller

« Video: Anomie Belle – Machine (feat. Mr Lif) | Audio: Y LUV – Earthquakes »

De muziek van Spinvis (geen introductie nodig, toch?) doorgronden, vereist de kwaliteiten van een literair recensent. Verwacht in deze beschouwing geen duiding van ‘Tot Ziens, Justine Keller’. Wat betreft betekenissen en diepere lagen blijft Ekaya het antwoord schuldig. We moeten het hebben van verwondering, en het waarom daarvan…

Lyrisch

Bijna zou er geen recensie over dit album op deze plek verschijnen. Iedereen, haters en liefhebbers, weet hoe bijzonder Spinvis is. Daar waar hij heeft gevaren, dobbert nu Roosbeef en zijn alle critici zwaar onder de indruk. Wat valt daar nog aan toe te voegen? Toch, dit album mag niet ontbreken in collectie besprekingen van een Nederlandstalige muziekgids. Daarom een oefening in lyrisch zijn. Tegengeluiden zijn overigens welkom!

Voila, toch een beetje duiding: Tijdens het beluisteren van ‘Tot Ziens, Justine Keller’ gingen de gedachten van ondergetekende soms onwillekeurig uit naar Lennaert Nijgh. Er lijkt namelijk iets te zijn veranderd in de teksten Spinvis. Nog altijd zijn ze naïef en dromerig. Wat is gewijzigd, is de muzikaliteit en dichterlijkheid die uit de teksten spreekt. Ze zijn rijker dan ooit tevoren!

Niet alleen sleuren ze je het hoofd in van Erik de Jong, ze sturen je ook onontgonnen terrein op. Het is alsof Spinvis met zijn woorden meer schoonheid ambieert. Eenzelfde schoonheid als die uitgaat van Nijgh’s werk; te vinden in het kosmische, het vierdimensionale. Of, wie weet, de waarheid zoals onverwacht gelegde verbindingen in je eigen brein die je laten zien…

We vieren het toch

Nu zijn het niet alleen de teksten waarin Spinvis is rijker is dan ooit. Er is immers zijn muziek! En oef, bij vlagen is die beter dan ooit te voren. Okay, een nummer als ‘Begin Oktober’ is niet opzienbarend, vlak en voorspelbaar bovendien. Neen, dan liederen als ‘Club Insomnia’ en ‘We Vieren Het Toch’… Hier betreedt Spinvis waarlijk nieuw terrein.

Poëzie en muziek vallen beter samen dan ooit tevoren. Er is plaats voor subtiele humor met een lichtelijk psychedelische inslag bovendien. Of neem de overgang bij ‘We Vieren Het Toch’, als dat nummer drie minuten en veertig seconden gevorderd is. Een overgang die je niet had verwacht; jazz en klassiek komen samen op een manier die Spinvis enkel van de Beatles kan hebben geleerd. Opzienbarend is het. Buitengewoon!

Goed nieuws overigens ook voor Spinvis haters! Ongeacht zijn groei, blijft hij trouw aan zichzelf. Zijn enigszins breekbare stem die diep gebukt gaat onder een gebrek aan stelligheid en een teveel aan nuance. Nee, er wordt niet gerockt op ‘Tot Ziens, Justine Keller’, en ja, Spinvis blijft buiten uw comfortzone!

Spinvis is met ‘Tot Zien, Justine Keller’ beter dan ooit!

« Video: Anomie Belle – Machine (feat. Mr Lif) | Audio: Y LUV – Earthquakes »