Recensie: Caged Animals – Eat Their Own
« Video: The Apache Relay – American Nomad | Audio: Damien Jurado – Nothing is the News »Vincent Cacchione maak met zijn band Soft Black psychedelische indie rock. De inspiratiebron? Nachtmerries, de dood van zijn vader en het feit dat zijn moeder aan de ernstige spierziekte MS leidt. Ook goed om te vermelden: voor de kost bracht de man zuurstofflessen rond bij ernstig zieke mensen. Zware kost.
In zijn nieuwste project, Caged Animals, hoor je een ander geluid. Dromeriger. Het album ‘Eat Their Own’ is daarbij ronduit soft te noemen.
Charme
‘Eat Their Own’ mag dan veel elektronsiche elementen kennen, het album komt niet rechtstreeks uit de studio. Van slick produceer werk is geen sprake. Eerder valt het te omschrijven als knip en plakwerk in thuis gemaakte recordings. Wars van perfectionisme. Dat klinkt misschien negatief, dat is het niet. Het geeft het album charme.
Nu moet een album meer brengen dan charme alleen wil het echt een interessante plaat worden. Caged Animals slaagt daarin door een gevarieerd geheel aan geluid te brengen. Het uit zich in de ruis van een cassette, of het getik van een plaat duidelijk op achtergrond. Of een gitaar met iets te veel gain, die de metertjes in het rood laat uitslaan. Wederom: Niks negatiefs aan, uiterst boeiend!
Aandacht
Het dromerige en eigenzinnige geluid van Caged Animals kent eigenlijk geen negatieve punten. Het is origineel, eigen en intrigerend. Liefhebbers van bijzondere audio producties worden daarmee op hun wenken bedient. Dat zal minder van toepassing zijn als het gaat om de liefhebbers van pakkende songs. ‘Eat Their Own’ mag dan sterk openen, daarna is het lastig de aandacht vast te houden.
Het is alsof Caged Animals met ‘Eat Their Own’ een zeer strikt concept hanteert, waarin songs duidelijke richtlijnen hebben. Liefst moeten de nummers een tikkeltje dromerig zijn, gebalanceerd, en vooral niet afleiden van het muzikale landschap. OK, een nummer als ‘All The Beautifull Things In The World’ weet de aandacht even te pakken door te klinken als het vroege werk van Eels. Een ander nummer, ‘Someone To Use’, valt op door zijn tekst.
Droomwereld
Alle positieve punten aan ‘Eat Their Own’ kunnen niet verhoeden dat het album uiteindelijk de uitwerking heeft van een slaapliedje. Ofschoon het een prachtig concept is, dwaalt men onherroepelijk af. Van de droomwereld die Caged Animals heet, betreed je al snel je eigen.
En nee, negatief is dat niet, maar het is wel lastig om er wild enthousiast van te raken. Matig enthousiasme is nog het meest op zijn plek.
« Video: The Apache Relay – American Nomad | Audio: Damien Jurado – Nothing is the News »Dit artikel is geplaatst op 17 - 11 - 2011 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine