Recensie: Girls – Father, Son, Holy Ghost

« Recensie: Marten de Paepe – Boskoop | Video: The Crowns – The Love Machine »

Openings nummer ‘Honey Bunny’ zet luisteraars van het nieuwe album van Girls op het verkeerde been. Het nummer is nauwelijks representatief voor de grote hoogten waar ‘Father, Son, Holy Ghost’ later naar weet te stijgen. Misschien een strategische keuze om nietsvermoedende recensenten te overrompelen?

Pink Floyd

Na de nerdy aandoende anti-helden surf rock songs ‘Honey Bunny’ en ‘Alex’, neemt ‘Father, Son, Holy Ghost’ met ‘Die’ ineens een totaal andere wending. De aanval wordt plots ingezet! Rockende rifs en snerpende solo’s begeleid door stuwende drums. E-zine Pitchfork merkt het zeer terecht op, dit doet denken aan Deep Purple’s ‘Highway Star’! Tot na drie minuten plotseling de overgang wordt ingezet, en niemand ontkomt aan associaties met Pink FLoyd’s album ‘Dark Side Of The Moon’.

‘Father, Son, Holy Ghost’ start dus als een luchtig plaatje, maar ontpopt zich al snel tot een diamant met vele facetten. Na ‘Die’ kan man nog rustig mee fluiten of vingertikken met ‘How Can I Say I Love You’ om daarna compleet omver te worden geblazen met wat het epicentrum van dit album mag worden genoemd, de nummers ‘Myma’ en ‘Vomit’ (video). Nog meer associaties met Pink Floyd alhier maar vooral ook kippenvel vanwege het magistraal op- en uitbouwen van songs.

Achtergrond Zangeressen

Mooier misschien nog dan hoe orgel, fluit en gitaar in een innig liefdesspel verstrengeld zijn, is hoe Girls vokalen inzet als ware het grof geschut. ‘Myma’ geeft al een indruk van waar achtergrond zangeressen Vearline Board en Tisha Fredrick toe in staat zijn. Op ‘Vomit’ mogen ze helemaal los. Ineens wordt duidelijk waarom dit album de naam draagt van heilige drie eenheid. Hemelse hoogten worden moeiteloos bereikt!

Is de kern van dit album eenmaal gepasseerd dan belandden we in een prettig aandoend landschap waar we met regelmaat op een heerlijke naschok worden getrakteerd. Het is schoonheid, subtiliteit en diversiteit troef op ‘Father, Son, Holy Ghost’. Girls trakteert zijn fans op welhaast schattig te noemen nummers als ‘Magic’ maar er is ook ingetogener werk als ‘Just A Song’ en slotnummer ‘Jamie Marie’, Vooral die laatste is overgoten door een heerlijk sixties/seventies sausje. Een element dat Girls meerdere malen succesvol en zeker niet storend inzet.

Overweldigend en klein tegelijk

Girls is erin geslaagd zichzelf van een zeer veelzijdige kant te laten zien. Deze band uit San Fransisco scoort absoluut hoge ogen met sublieme composities. Father, Son, Holy Ghost is even overweldigend groot als ontroerend klein te noemen. Veel indrukwekkender wordt indie rock niet…

Girls – Vomit from PIASGermany on Vimeo.

« Recensie: Marten de Paepe – Boskoop | Video: The Crowns – The Love Machine »