Live Review: Dry The River @ Indiestad 2011

« Live review: Matthew and the Atlas @ indiestad 2011 | Live Review: Cass McCombs @ Indiestad 2011 »

Het Londense vijftal Dry The River heeft het druk. De wereld moet worden veroverd. Dat doe je door overal op de globe heel veel op te treden. Ben je dus in Amsterdam, dan speel je eerst ’s middags op het balkon van de Stadsschouwburg, ’s avonds sta je op London Calling in Paradiso en de dag daarna vlam je als of het niets is in de knusse zaal van de Balie op Indiestad. Dat alles uit volle overtuiging; jeugdig en energiek, niet kapot te krijgen!

Expressief

Wie op basis van Dry The River’s uitgave ‘The Chambers & Valves EP’ ingetogen melancholische en harmonieuze folk had verwacht kwam in de Balie bedrogen uit. Heus, Dry The River bracht folk met een melancholische inslag, ingetogen was het over de gehele linie genomen niet. Het publiek werd direct na opkomst flink wakker geschud door een overweldigende dosis geluid waarvan een beetje liefhebber alleen maar gelukkig kan worden. Het was dan ook niet zozeer de massa aan geluid die zo interessant was, het was de samenstelling ervan.

Van Dry The River kun je veel zeggen, maar niet dat het de zoveelste folk rock band is die een uur lang stemmige melodramatische nummers gaat vertolken opdat na afloop de complete zaal stichting correlatie kan gaan bellen. Nee, hier is een band die zich zo compleet mogelijk wil uiten. Ingetogen maar ook expressief en explosief. Jawel, de basis mag dan uit een soort melancholische folk bestaan met teksten waarvan veel gevoel uit gaat, dat betekent niet dat je als publiek ook maar een moment naar tissues hoeft te grijpen.

Veelzijdig

In hoog tempo transformeert Dry The River naar een van zijn vele gezichten. Soms is het enkel zanger Peter Liddle die zich als een ware singer/songwriter presenteert. Op zijn tenen perst hij de meest zuivere hoge noten uit zijn keel en begeleid zichzelf daarbij zeer verdienstelijk op een akoestische gitaar. Hij is daarbij niet bang zichzelf erg kwetsbaar op te stellen, eenmaal presteert hij het zelfs om voor zijn microfoon te gaan staan en zonder enige vorm van versterking een prachtig nummer over drinken te zingen. Hij toont dan pure schoonheid, onbedorven door elektriciteit, gewoon een jongen die goed kan zingen en zijn gitaar.

Een hele andere kant van Dry The River is die van een bassist die vol, bijna slappend de aanval in gaat en voor een uiterst dreigende ondertoon zorgt. Gecombineerd met stevig gitaarwerk en een drummer met een punk achtergrond laat Dry The River dan zien vol overgave te kunnen rocken.

Maar hey, is ook niet een essentieel onderdeel de viool? Jazeker, die voert maar al te vaak de klassiek gekleurde boventoon en maakt het geheel zeker in samenwerking met de zang weer poëtisch.

Veroverd

De band is op zijn allerbest als het zijn veelzijdigheid in een song kan laten zien. Wanneer het begin kalm is, kabbelend, om vervolgens aan te zwellen, af te remmen, los te gaan om dan uit te monden in een soort orgie van geluidsgolven. Zo gaat het dan ook vaak, met alleen wel altijd een originele insteek of een onverwachte invalshoek.

Het concert van Dry The River in de Balie eindigde in een overweldigend gefreak waar men bijna bang van zou kunnen worden. Het toont maar al te goed hoe heerlijk onbevangen dit vijftal te werk gaat. Een band die voortraast als een bulderende trein, moet natuurlijk met veel geweld tot stilstand komen. Liefst terwijl de reizigers denken nog slechts halverwege het eindpunt te zijn. Dry The River kwam, rockte veelzijdig en ging als overwinnaar het podium af. Amsterdam is veroverd!

Dry The River tijdens een optreden op Glastonbury

« Live review: Matthew and the Atlas @ indiestad 2011 | Live Review: Cass McCombs @ Indiestad 2011 »