Live review: Josh T. Pearson + Hannah Peel @ Indiestad 2011

« Listen: Austra – Woodstock | Video: To Kill A King – Fictional State »

Foto’s van Josh T. Pearson door Reinier Asscheman, Hannah Peel door Reem

De donderdagavond van Indiestad in de prachtige kerk De Duif was een avond van openbaringen. Ten eerste mocht ik bij twee zeer bijzondere optredens zijn. Ten tweede drong het besef door dat indie muziek anno 2011 de rol van klassieke muziek als elitaire kunstvorm aan het overnemen is.

Gezien de locatie: een kerk de aankleding: rijen stoeltjes en de daar gezetelde grijze kuiven van de culturele grachtengordel-elite maakten dit duidelijk. Naja, genoeg daarover, het gaat hier immers over de muziek!

De muzikale magie wordt door de sacrale omgeving van de Duif wel danig versterkt. Wat natuurlijk precies de bedoeling van zo’n kerk is. Alles wat daar gebeurt, krijgt automatisch een soort spirituele goedkeuring. In die omgeving kunnen bijzondere dingen gebeuren. Zoals een wonderschoon en toverachtig zuiver optreden van Hanna Peel, en een intense (bijna) mentale ineenstorting van Josh T. Pearson.

Hannah Peel

Het tijdschema voor de optredens in De Duif was behoorlijk aangepast. Dus waar ik verwachtte te laat te zijn voor Hannah Peel, was ik ruim op tijd voor het optreden deze Engelse jongedame. Gelukkig maar! Zelden heb ik zo’n charmant optreden gezien. Zoals viel te verwachten is Hannah een beeldschoon meisje (rood haar en albasten huid). Ze doet denken aan Florence Welch, maar dan zonder de hysterie en bijbehorende ‘machine’. Ze praat op bedeesde toon met het publiek en maakt wat grapjes over zichzelf en de locatie. Peel is duidelijk een beetje onder de indruk van de omgeving en het muisstille publiek.

Hannah hanteert een ‘music box’, een soort minidraaiorgeltje, dat werkt op papieren muziekrollen, die ze zelf geperforeerd heeft. Later in het optreden verhuist ze naar een vleugel dat vlak voor het publiek staat. Een versterkende factor is dat ze smaakvol begeleid wordt door een gitariste die ook tweede stem zingt.

Ze speelt een mooie ingetogen versie van Blue Monday van New Order en maakt indruk met ‘Song for the Sea’. Maar Hannah is meer dan een teer poppetje er schuilt kracht in haar muziek en ze neemt het publiek dan ook zonder moeite voor zich in.

“This first song is called ‘Tuning’“

En dan begint het lange wachten… Na een uur komt ineens de langverwachte hoofdact van avond op het podium gelopen. Josh T. Pearson, de met zijn bejubelde album ‘Last of the Country gentlemen’ en een indrukwekkend optreden op Motel Mozaïek vorige maand. In eerste instantie lijkt hij ietwat te hard gefeest te hebben en maakt een ietwat wankele indruk. Maar hij maakt veel contact met het publiek en begint grappen te maken. Iets teveel misschien, want daardoor wordt mijn verwachting juist minder. Dan, als hij na het stemmen opent met ‘Sweetheart I Ain’t Your Christ’, krijgen we een hele andere man te zien.

De stemming slaat diverse malen om in De Duif. Tussen de nummers probeert Pearson zich staande te houden met grappen en grollen, maar als hij speelt komt er heel veel los bij de man. je ziet aan alles dat hier iemand staat die veel te verwerken heeft. We mogen hopen dat deze muzikale invulling daarvan ook voor hemzelf baat zal hebben.

Eenzaam

Pearson heeft een kenmerkende speelstijl. Hij staat alleen op het podium, maar door een alternatieve stemming en effecten over zijn semi-akoestische gitaar te gooien creëert hij een muur van geluid. Een muur die hier en daar zelfs wat aan een kerkorgel doet denken, maar dat kan natuurlijk ook aan de omgeving liggen. Tijdens het optreden raakt de man zichtbaar steeds meer van slag; met tranen in zijn ogen loopt hij rusteloos rond te kijken; naar het plafond, het altaar, soms met zijn rug naar het publiek gekeerd. langzaam komt het besef dat we getuige zijn van een heftige persoonlijke worsteling.

Hij merkt op dat: “He’s not working on all cilinders”, en terwijl de kerk donkerder wordt, lijkt hij steeds eenzamer. In zijn setlist zit een opmerkelijke cover van ‘By the rivers of Babylon’, die in zijn handen uiteen spint in een lading diepe religieuze vertwijfeling. Pearsons nummers duren lang, maar je ervaart het niet zo. De dynamiek die erin zit, en het schouwspel dat hij biedt, zijn een fascinerende ervaring. Tijdens het spelen van het laatste nummer ‘Thou art loosed’ gaat hij aan de zijkant van het altaar zitten en kijkt naar de crucifix alsof om steun te vragen. Het mag dan muzikaal gezien hier en daar een wat rammelend optreden zijn geweest, een dergelijk intieme en menselijke ervaring maak je niet iedere dag mee. Indrukwekkend!

« Listen: Austra – Woodstock | Video: To Kill A King – Fictional State »