Review: Foo Fighters – Wasting Light

« Video: Social Distortion – Machine Gun Blues (Trailer) | Review: Yuck – Yuck »

Rockers die in het verleden leven kunnen hun hart ophalen; Foo Fighters hebben een nieuw album uit: ‘Wasting Light’. Frontman Dave Grohl mag weer in een adem met een van zijn vorige bandjes, Nirvana, worden genoemd; Het album is namelijk -analoog, in Dave’s garage- opgenomen samen met de producer van ‘Nevermind’, Butch Vig. En raad eens wie ook mee mocht doen? Krist Noveselic. Juist, de bassist van Nirvana. Je zou bijna kunnen spreken van een reünie.

Power

Gelukkig is Foo Fighters toch echt een band die op zichzelf staat, vergelijkingen met Nirvana doen de band per definitie tekort, ze hebben namelijk per definitie teveel lading. Daarbij, ‘Wasting Light’ is het 7e studioalbum van Foo Fighters, de band heeft zichzelf inmiddels bewezen als een van de meest succesvolle rockbands van de laatste decennia. Een band met levenslust bovendien, Dave Growl schreeuwt het uit in het laatste nummer op dit album ‘Walk’: “I never wanna die!” Kan het verschil met de al te depressieve grunge uit de eerste helft van de jaren ’90 groter zijn?

‘Wasting Light’ opent met ‘Bridge Burning’ in de frontale aanval, dat mag ook wel voor een album dat is omschreven als Foo Fighters meest harde album ooit. Of het ook werkelijk de band’s meest heftige album is? Er valt iets voor te zeggen. Toehoorders worden getrakteerd op omvangrijk aantal zeer stevige, solide songs en een nummer als ‘White Limo’ laat Foo Fighters van zijn meest vuige kant zien. Toch onderscheid het album zich niet wezenlijk van eerder materiaal. De power die er van dit album uitgaat is diezelfde power die er voor heeft gezorgd dat deze band zo groot is geworden.

Grote Gebaren

Foo Fighters is er met dit album in ieder geval in geslaagd een levendig album af te leveren. Er is plek voor 2 ietwat meer ingetogen nummers in de vorm ‘These Days’ en ‘I Should Have Known’ (hier komen we Noveselic tegen) die fungeren als twee aangename adem pauzes. Dan zijn er nog songs als ‘Back And Forth’ waarin de band nog een beetje klinkt zoals in de jaren ’90; stuwend met een hoop onderhuidse spanning. Over het grote geheel is het album te omschrijven als vol van grote gebaren, hard, maar met een melodische inslag.

Wat voor alles songs op ‘Wating Light’ geldt is de immense kracht die er uit spreekt. Foo Fighters is als een brute rock machine die niet perse op volle toeren hoeft te draaien om toch complete stadions plat te krijgen. Het album nodigt uit om snoeihard mee te zingen/brullen en te headbangen. Eigenlijk een beetje een standaard Foo Fighters plaat dus.

Meer!

Er is niet zoveel nieuws onder de zon met ‘Wasting Light’, desalniettemin is het wel een zeer welkom nieuw hoofdstuk in al het goeds dat Foo Fighters zijn band tot nu toe te bieden had. Foo Fighters is zo’n band die maar niet genoeg kan produceren, elk nieuw album lijkt om een opvolger te schreeuwen. Daarom geldt voor ‘Wasting Light’ wat voor al zijn voorgangers ook al gold, en wat elke Foo Fighter fan en elke rocker zal voelen: Meer hiervan!

…Ook voor eigentijdse rockers!

« Video: Social Distortion – Machine Gun Blues (Trailer) | Review: Yuck – Yuck »