Review: Bill Callahan – Apocalypse

« Listen: Foo Fighters – Wasting Light | Review: The Kills – Blood Pressures »

Kent Amerika nog echte mannen, of zijn ze allemaal verdwenen? Als we Bill Callahan mogen geloven dan zijn ze uitgestorven met het verdwijnen van de laatste vee drijvers. Tenminste, zo bezingt hij het in ‘Drover’ de opener van zijn vierde album -We tellen de albums die hij uitgaf als Smog voor het gemak niet mee- ‘Apocalypse’. “The Real People Went Away” klinkt het ietwat gedragen en stemmig.

Folk

Goed om te weten, de muziek van Callahan kan niet worden omschreven als country, het is folk die, eerlijk is eerlijk een beetje flirt met country. Dit moet gezegd worden omdat de verwarring voor de hand liggend is. Het vroegere wilde westen van Amerika lijkt op dit album namelijk opnieuw tot leven te komen. Weerspiegeld op een manier zoals alleen Bill Callahan dat kan; subtiel, volwassen en verhalend. Daar zijn geen steel guitars voor nodig. Banjo’s evenmin.

De insteek van ‘Apocalypse’ zal voor hen die Bill Callahan volgen geen verrassing zijn. De man gaat recht door zee, zonder al te veel franje of omwegen. In vergelijking tot voorgaande albums zou je kunnen stellen dat hij dezelfde koers vaart, zij het verfijnd en nog meer volwassen dan voorheen. Dat lijkt zo op schrift heel gewichtig, gelukkig heeft de man ook humor. Wat te denken van een zinsnede als: “when my cattle turns on me / I become a drover double fold”? Of Bill die na bijna 8 minuten in het nummer ‘One Fine Morning’ D-C 4-5-0 zingt. –Enig onderzoek leerde dat dit het CD-catalogusnummer is.

In zichzelf Gekeerd

‘Apocalypse’ mag het dan aan humor niet ontbreken, erg toegankelijk is het album niet. Waarschijnlijk zit dat hem in het ietwat in zichzelf gekeerde karakter van dit album. De songs hebben allen een redelijk uitgekleed karakter. Het is alsof Callahan al het overbodige heeft weggelaten, een enkele frivoliteit daargelaten (is dat nou een dwarsfluit bij ‘Universal Applicant’?). Het is als luisteraar alsof je een verhaal wordt verteld door een nogal mompelende man, je zult moeite moeten doen om het album in zijn geheel mee te krijgen. Het is daarom zaak dit album in eenzaamheid te luisteren, elke verzuchting van een derde kan namelijk fataal zijn voor het begrip van dit album.

Hoewel er enig gedoseerd geweld van een elektrische gitaar te bewonderen valt in bijvoorbeeld een nummer als ‘America’, is ‘Apocalypse’ over het geheel genomen akoestisch van opzet. Als er al iets als woede valt te ontwaren dan is die veelal onderhuids. Bill Callahan creëert voornamelijk spanning door kalm te blijven en af en toe een beetje te kietelen door her en der een piano in te zetten of (daar is die weer) een dwarsfluit. Sleutelwoorden zijn daarbij ‘subtiel’ en ‘minimaal’. Tja, de Amerikaanse plains bevatten ook een minimum aan elementen maar vormen desalniettemin een indrukwekkend landschap. (Tenminste, zo is dat aan ondergetekende verteld en getoond in diverse westerns…)

Kunst

Laten we ‘Apocalypse’ vooral beschouwen als kunst. De kunstenaar in deze heeft zichzelf in de aanloop van de productie kunnen verfijnen en mag als persoon deel uitmaken van zijn eigen kunstwerk. Degene die de kunst zal consumeren riskeert de kans in onbegrip te blijven steken omdat de subtiliteit van ‘Apocalypse’ simpelweg niet aan hem besteed is. Misschien ook omdat hij teveel moeite moet doen om dit album te bevatten?

Gelukkig zullen er ook mensen zijn die ontroerd zullen raken door dit album, een glimlach zal hun hoofd sieren als ze kennis maken met Callahan’s humor, een traan zal branden achter de ogen als ze zijn stemmigheid ervaren.

Bill Callahan kent geen gelijke…

Bill Callahan – Baby’s Breath by Folk Radio UK

Goed om te weten!

‘Apocalypse’ komt op 11 april. Bill Callahan staat op 18 mei op indiestad, hij wordt daarbij bijgestaan door Sophia Knapp.

« Listen: Foo Fighters – Wasting Light | Review: The Kills – Blood Pressures »