Review: The Dodos – No Color

« Listen: The Chemical Brothers – Container Park | Review: The Strokes – Angles »

Behold, het vierde ei van the Dodos is uitgekomen! Het nieuwe kroost luisterend naar de naam ‘No Color’ heeft een behoorlijk fel karakter. Nu ja, voor een dodo dan. Het voorgaande album ‘Time To Die’ was bij uitstek een album om diep weg te zakken in overpeinzingen. Dit nieuwe album is anders, levendiger! Ook leuk, Neko Case zingt een deuntje mee bij het nummer ‘Sleep’!

Elektrisch

The Dodos is een band die een redelijk progressieve instelling heeft. De band zoekt het niet in eerder behaalde successen, ze vernieuwt zichzelf. Dat betekent overigens niet dat deze Amerikaanse indie rockers om de twee jaar een compleet nieuw geluid hebben. De basis blijven subtiele midtempo (soms neigt het naar uptempo) songs met een licht melancholische inslag.

De vernieuwing bij ‘No Color’ zit hem vooral in de toevoeging van (nog) meer elektrische gitaar. In voorbije jaren was deze band hoofdzakelijk semi-akoestisch bezig, slechts mondjesmaat werd er gekozen voor een ruwer geluid. Voor dit album echter besloot de band meer ruimte voor de grotere gebaren te maken. Enige durf is daar wel voor nodig, een elektrische gitaar kan soms een hoop verdoezelen, uiteindelijk vergroot die ook uit.

Voorzichtige rock

Het lijkt een goede keuze te zijn geweest, die ietwat vernieuwde sound. Het uitbundige drum spel van Logan Kroeber krijgt zo een natuurlijk tegenwicht en sterft niet weg in al te veel gevoeligheid afkomstig van Meric Long (oorspronkelijk een singer/songwriter). Die laatste heeft namelijk ook een meer wilde kant zo blijkt. Freaken kan het niet worden genoemd maar uitbundig en ruw is zijn versterkte gitaarspel zeker. Daar waar al te veel melancholie nu en dan wat slaperig maakt is daar bij ‘No Color’ geen sprake van. Deemoedigheid en intimiteit, twee basiselementen van deze band, zijn daar, en tegelijkertijd wordt er gerockt, zij het voorzichtig.

‘No Color’ is nu en dan uitbundig te noemen. Zij het misschien toch nog te weinig… Het album kent pareltjes van nummers waar het nu en dan bijna wild toegaat. Over het geheel genomen mocht het nu en dan nog wel veel uitbundiger! De vocalen bijvoorbeeld blijven per definitie binnen de lijntjes, daar waar de instrumentale begeleiding soms schreeuwt om meer kracht vanuit de longen. Men moet niet uit het oog verliezen dat The Dodos een duo betreft en een al te kaal geluid dan toch snel op de loer ligt. (Daar verhelpt Neko Case niks aan) Hoe meer het album vordert, hoe meer daar sprake van lijkt te zijn. Toch, ongemakkelijk wordt het nimmer.

Meer zichzelf

Daar waar bands zich in hun drang om te vernieuwen maar al te vaak zichzelf verliezen, lijken The Dodos steeds meer zichzelf te worden. Stiekem hebben we te maken met wilde gasten, tegelijkertijd willen de heren ook nog door kunnen voor perfecte schoonzoons. Het wonderlijke is: Ze slagen daar met ‘No Color’ grandioos in! Dit album is even sympathiek als gedurfd.

The Dodos – “Black Night” by Christoliquide

« Listen: The Chemical Brothers – Container Park | Review: The Strokes – Angles »