Review: Harry’s Gym – What Was Ours, Can’t Be Yours

« Review: The Dears – Degeneration Street | Review: Kamelot – Poetry for the Poisoned »

Wat voor muziek kun je verwachten van een band die zichzelf Harry’s Gym noemt? De naam komt bepaald niet okselfris over… Hoe anders is het geluid dat deze Noorse band voortbrengt; Strak, klinisch, helder en zakelijk. Met fitness heeft het in ieder geval weinig uit te staan.

Helder

‘What Was Ours, Can’t Be Yours’ is een album die in eerste instantie nogal afstandelijk aandoet. Wellicht komt dat door de productie? De muziek doet aan als helder water, waarbij je van bovenaf scherp kunt zien wat er zich op 10 meter diepte afspeelt. Er is geen ruis! Daarbij, zangeres Anne Lise Frøkedal zingt zuiver, maar ook ietwat emotieloos.

Toch is het het schijnbare gebrek aan emotie, de zekere kilheid, dat wat dit album zoveel impact geeft. Op de een of andere manier weet Harry’s Gym een sfeer te creëren waarbij emoties wel degelijk een grote rol spelen, zij het een vrij ongemakkelijke. De band schept een zekere afstand naar zijn luisteraars maar weet ze tegelijkertijd in te sluiten in een labyrint. In dit gangenstelsel is het zaak om de dingen (nummers) duidelijk van elkaar te onderscheiden en ze niet te verwarren, je zou jezelf nog eens kwijt kunnen raken!

Psychedelisch

‘What Was Ours, Can’t Be Yours’ is een psychedelisch album van dromerige maar melodieuze synth-pop. Experimenteel kun je het niet noemen, de structuur van de songs is daarvoor teveel die van een popsong, toch is dit album verre van doorsnee. Het kenmerkt zich door een sobere opzet en een over het algemeen vrij traag verloop. Voor spontaniteit lijken de Noren weinig plek te hebben ingeruimd, alles is ondergeschikt aan het (al dan niet bestaande) doel om toch vooral beklemmende muziek te maken.

Hoewel Harry’s Gym er alles aan lijkt te doen vooral niet in de comfort zone terecht te komen van de gemiddelde luisteraar, kan het niet anders of ‘What Was Ours, Can’t Be Yours’ blijft aan je plakken. Het album is moeilijk los te laten, het intrigeert. Tegelijkertijd moet je oppassen niet te verdwalen in dit gangenstelsel van songs die allemaal dezelfde sfeer oproepen en elkaar qua sound niet veel ontlopen.

Een gewichtig album, vertil je er niet aan!

« Review: The Dears – Degeneration Street | Review: Kamelot – Poetry for the Poisoned »