Review: Mammooth – Back In Gum Palace

« Review: Devendra Banhart – What Will We Be | Review: Girls – Album »

Heeft niet iedereen de behoefte aan af en toe een album die gewoon direct goed in het gehoor ligt? Ik wel, even geen moeilijk gedoe en gepeins over wat de artiest wil zeggen maar instant goede muziek. -Heerlijk!- ‘Back In Gum Palace’ van Mammooth is er zo eentje.

Ik kende de band Mammooth tot voor kort niet en dacht In eerste instantie te maken hebben met een Zweedse rockgroep. De muziek van deze band zit zo strak in elkaar, is zo kloppend, strak en koel… Ik associeer dat direct met Scandinavische discipline. Enige verdieping leerde mij hier van doen te hebben met Italianen. Wauw, in Italië kunnen ze ook rocken!

Goed, rock is een term die deze band maar deels omschrijft. De muziek van Mammooth komt namelijk niet enkel uit de kloten (da’s toch waar rock eigenlijk op neer komt), het komt voor een groot deel ook voort uit het verstand. Dat je geen tien luisterbeurten nodig hebt om ‘Back In Gum Palace’ te kunnen waarderen wil nog niet zeggen dat de muziek van Mammooth oppervlakkig is!

Mammooth laat op dit album zien dat het zowel gelikte nummers met hitpotentie weet te maken, als nummers met meer aandacht voor opbouw en ruimte voor experimenten. Op ‘Back In Gum Palace’ is de verdeling snel gemaakt: de eerste helft uit Mammooth zich vooral als een band in de traditie van Snow Patrol, vanaf het nummer ‘Key 6’ laat de band vooral zijn echte, veelzijdige smoel zien.

Speciale aandacht wil ik bij deze even vestigen op het nummer ‘Vincent’, wat mij betreft het huzarenstukje van dit album. Samen met gastmuzikant Claudio Santamaria weet Mammooth electronica en koper goed te mengen. Synthetische, kille, klanken bouwen eerst een enorm spanningsveld op met de trompet om vervolgens over te gaan in een geweldige harmonie.

Ik ben erg enthousiast over dit album. Misschien wel te, het zal namelijk niet het album van het jaar 2010 zijn. Toch, ook na 10 maal luisteren wist dit album me nog te verrassen en klonk het nog net zo fris als de eerste keer. In het Italiaans zou ik het -luidkeels en met flink veel vervoering in de stem- als volgt willen uitdrukken: “Capello Mammooth! bravo, bravo!”

(Geen ondertiteling en toch toegevoegde waarde)

« Review: Devendra Banhart – What Will We Be | Review: Girls – Album »