Review: deVries – Death To God
« Live Review: Editors (fotoverslag) | Review: Mumford & Sons – Sigh No More »
‘Death To God’ verheft en verveelt, intrigeert en irriteert. Bij het beluisteren van het nieuwe album van de Amerikaanse band deVries heb ik wisselend waardering en afkeuring gevoeld. Verwarring alom.
Gitarist en zanger Travis deVries was tot voor kort actief in Turn-ons, een band uit Seatle die de goedkeuring van niemand minder dan Peter Buck (REM) mocht genieten. deVries verruilde Seatle voor New York en startte daar een nieuwe band, genoemd naar zijn achternaam die inderdaad zijn roots in Nederland kent.
Verveling en irritatie, dat zijn bepaald geen positieve kwalificaties. Toch, van een negatieve beoordeling van dit album wil ik niet weten. Het was mijn zucht naar grootse muzikale gebaren die werd gefrustreerd door de rustige benadering van deVries. Voila, een gefrustreerde recensent zal zich niet snel positief uitlaten. Gelukkig heb ik mij niet door mezelf uit het veld laten slaan.
Voor de rusteloze luisteraar zijn er namelijk strohalmen op ‘Death To God’. ‘Boys are Bores’, ‘Black Thursday Repeat’ en ‘Shoulder To Shoulder’ zijn voorbeelden van prima uptempo indie-rock. Goed uitgebalanceerd, aanstekelijk en uitnodigend. De uitdaging zit ‘m in nummers die, in serie, niet geschikt zijn voor mensen met een korte spanningsboog.
Bij deze een tip voor mensen met een grote behoefte aan muzikale kicks: beluister ‘Death To God’ in het begin vooral fragmentarisch. Waardeer elk nummer op zich. Cluster de fragmenten na verloop van tijd en uiteindelijk zul je zien wat een meesterwerkje ‘Death To God’ daadwerkelijk is. Irritatie en verveling verdampen als sneeuw voor de zon! Zo verging het mij in ieder geval. Het had niet veel gescheeld of ik had het de laatste nummers van dit album door decadent zap gedrag nooit gehoord. Wat een zonde zou dat zijn geweest! Een nummer als ‘Darkest Summer’ is een hoge binnenkomer in mijn lijst van meest favoriete nummers.
‘Death To God’ laat zich misschien moeilijk veroveren, het is de strijd absoluut waard! Ik noemde Peter Buck al, wel nu, deVries stijgt nu en dan naar hoogten die tot voor kort enkel aan REM besteed leken te zijn.
« Live Review: Editors (fotoverslag) | Review: Mumford & Sons – Sigh No More »Dit artikel is geplaatst op 03 - 12 - 2009 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine