Review: Julian Casablancas – Phrazes For The Young

« Review: The Hickey Underworld – The Hickey Underworld | Review: Weezer – Raditude »

Drie van de vijf leden van The Strokes hebben al een solo plaat uitgebracht. Het wachten was enkel nog op Julian Casablancas, de zanger van de o zo gevierde New Yorkse band. Wat zou deze man muzikaal gezien in zijn mars hebben? Het antwoord ligt besloten in zijn soloproject ‘Phrazes For The Young’.

Julian Casablancas is een man van ballades. Deze ballades doen nonchalant, je zou zelfs mogen stellen bezopen, aan. De muzikale begeleiding op ‘Phrazes For The Young’ versterkt Casablancas op alle fronten. De hoofdrol is weggelegd voor soms carnavalesk aandoende synths – hebben we hier te maken met een soort Moog CookBook? Dan zijn er nog de freaky beats en (gelukkig) is er een prominente plek voor de gitaar weggelegd.

De eerste indruk van ‘Phrazes For The Young’ is dat het een product van een bezatte zot is. Die indruk vervluchtigd niet geheel wanneer men dit album vaker op zet. Dat is een goed ding. Belangrijk is wel de mate waarin Casablancas weet te verrassen. Zelf had ik een depri en jengelend zichzelf voortslepend album verwacht. Wel nu, Julian Casablancas klinkt op dit album verrassend fris.

Daar waar Casablancas zich in het verleden zich veel van kritiek op zijn rol als voorman van The Strokes aantrok, lijkt hij daar nu een gezonde portie schijt aan te hebben. Hij is het stadium van trendgevoelige onzekere Yup ontstegen. Eigenwijs en een tikkeltje elitair is nu waarschijnlijk een betere omschrijving. Het leidt tot een album dat zowel vermakend als vervreemdend is. Zeker, het album kent meeslepende melodielijnen en riffs a la The Strokes, de synths moeten wel echt even wennen.

Nummers als ‘4 Chords Of The Apocolyps’ en ‘River Of Brakelights’ stillen de ergste honger naar een vierde album van The Strokes. Het overige werk op deze plaat roept wellicht vragen op over hoe The Strokes zullen gaan klinken. Het moge duidelijk zijn dat The Strokes bestaat uit een verzameling sterke ego’s. Die ego’s hebben allen hun eigen muzikale achterland mogen ontdekken. Dat zou mooie dingen kunnen opleveren maar het zou ook kunnen botsen.

Veel stof tot praten in ieder geval, maar niet zonder eerst luidkeels chapeau! te hebben gezegd voor ‘Phrazes For The Young’!

« Review: The Hickey Underworld – The Hickey Underworld | Review: Weezer – Raditude »