2raumwohnung – Lasso

« Review: A.A. Bondy – When The Devil’s Loose | Review: Jamie T – Kings And Queens »

Een album dat ‘Lasso’ heet, dan zou je kunnen denken dat het iets met country-line-dancing te maken heeft. Niks is minder waar, ‘Lasso’ is het zesde (remixes niet meegeteld) studioalbum van het Duitse eigenzinnige duo 2raumwohnung. Het duo is in 2000 opgericht en bestaat uit de zangeres Inga Humpe en muzikant Tommi Eckart, beide afkomstig uit Berlijn.

Nogal veel Nederlanders (in mijn omgeving) kunnen niet goed omgaan met Duitstalige bands. Het levert maar al te vaak smalende opmerkingen en hoongelach op. Het zou een harde, lelijke taal zijn. Vaak getuigen dit soort vooroordelen van een beperkt blikveld. Er zijn talloze Duitse bands die hun taal met succes gebruiken om een extra dimensie te geven aan hun muziek. En waarom zou je als je authentieke muziek wilt maken in het Engels gaan zingen? Wat dat betreft is het wachten op de eerste goed klinkende Nederlandstalige indie. 2raumwohnung zingt in het Duits, elke andere taal zou misplaatst zijn geweest.

‘Lasso’ is een album geheel in de stijl die 2raumwohnung zo kenmerkt: nonchalant. Dat is dan ook direct het enige stijlkenmerk dat opgaat voor alle albums van 2raumwohnung. Elk album heeft tot nu toe altijd zijn geheel eigen insteek gehad. Zo ook deze. Het grappige van dit album is dat, hoewel het toch echt geen country plaat is, er verschillende elementen uit de country worden gebruikt. Zo opent dit album met ‘Der Latzte Abend Auf Der Welt’, een nummer waarin heel subtiel een mondharmonica is verweven.

Goed, ‘Lasso’ is geen country, maar wat dan wel? Daar kan niet echt een eenduidig antwoord op worden gegeven. Soms swingt dit album als een samba, dan weer is het onstuimig als punk, zij het in een afgezwakte vorm. Nummers als ‘Und Ich Dreh’ en het als single uitgebrachte ‘Wir Werden Sehen’ laten zich nog bijna het best omschrijven als pop; zoet, timide en catchy.

Groot is in ieder geval de muzikale verscheidenheid. ‘Lasso’ bevat zowel down to earth ‘getrommel’ als futuristisch aandoende elektronische elementen. Om het nog gecompliceerder te maken, het grijpt ook terug op de jaren ’70. De tijd waarin Inga en Tommi (muzikaal) groot zijn geworden. Als er een band is met wie je ze zou kunnen vergelijken, dan is dat Goldfrapp.

Dit album laat zich niet in een simpele recensie vangen, hij heeft het echter wel in zich om je als luisteraar gevangen te houden. Er valt muzikaal gezien zeer veel te beleven op dit album. Stijlen lopen moeiteloos in elkaar over, dynamiek is er te over. ‘Lasso’ is dusdanig gevuld dat het niet eens opvalt in welke taal gezongen wordt.

« Review: A.A. Bondy – When The Devil’s Loose | Review: Jamie T – Kings And Queens »