Review: Muse – The Resistance

« Yo La Tengo – Popular Songs | Review: A.A. Bondy – When The Devil’s Loose »

Wanneer de ware Muse fan ‘The Resistance’ opzet, zal bij het horen van het eerste nummer opgelucht adem kunnen halen. Muse maakt nog steeds nummers die, met hun sound, menig zetje speakers een flinke oplawaai verkopen. Stuwende ritmes met daarbovenop onnavolgbare toonladders die duidelijk is beïnvloed door klassieke muziek. Eigenlijk net zo als ‘Black Holes And Revelations’ en de vier studioalbums die Muse daarvoor uitbracht.

Er zijn maar weinig bands zoals Muse. De band heeft al jaren een uniek geluid. In de jaren ’90 was dat geluid vernieuwend. Begin deze eeuw was het vernieuwende er wel een beetje af, wel bleef het eigenzinnig en herkenbaar. Indie voor de massa; muziek met het bereik van pop, met de diepgang van de betere progressieve rock.

Synthpop

Toch is ook Muse aan veranderingen onderhevig. Zo klinkt het intro van het nummer ‘Resistance’ welhaast alsof het afkomstig is van een Duitse Synth-pop band a la Polarkreis 13. Voor de rest is het een standaard Muse nummer, vol van energie en grote gebaren. Niet echt bijzonder meer te noemen…

Het is dan ook de vraag of Muse niet te ver doorschiet met zijn grote gebaren. De eerste hitsingle afkomstig van dit album, ‘United States Of Eurasia’ zou ik willen bestempelen als over de top. Alles is groot aan dit nummer. Zo groot dat het eerder kitsch is dan kunst; Overdreven dramatisch en bombastisch. -Ben ik de enige die elementen van Queen (denk aan ‘Barcelona’) terughoor in dit nummer?- Het mag een verademing heten dat dit nummer overgaat in ‘Collateral Damage’. Een heerlijk stukje Chopin.

Kitscherige elementen

Het album wordt halverwege pas echt interessant. Maar ook dan is het soms lastig door alle kitscherige orkestrale elementen heen te kijken. Muse kan niet zonder zijn klassieke invloeden, daar ligt nu juist de essentie van deze band. Toch zou iemand deze band wel eens mogen wijzen op het ‘less is more’ principe. Het altijd bij Muse aanwezige ‘shock and awe’ effect valt weg door de ongelooflijke overdaad. Het lijkt er op alsof Muse het punt heeft bereikt waar muzikale rijkdom over gaat in decadentie.

Misschien dat Muse iets van zijn overschot aan muzikale weldadigheden zou kunnen verspreiden onder minderbedeelde bands? Daar zou de hele wereld een stukje mooier van kunnen worden!

Koop dit album via CD WOW!

« Yo La Tengo – Popular Songs | Review: A.A. Bondy – When The Devil’s Loose »