Review: Florence and the Machine – Lungs

« The Dead Weather – Horehound | Review: John Vanderslice – Romanian Names »

Florence Welch levert een bijzonder sterk staaltje powerpop. Deze extravagante verschijning heeft een stem als een klok en fascineert onmiddellijk. Ze had dan ook slechts twee singles ‘Kiss with a Fist’ en ‘Dog days are over’ om de Critics Choice BRIT Award te winnen.

Londense goeroe

En nu staat ze dus op Lowlands en Pukkelpop. Het verhaal wil dat ze een paar jaar geleden door Londense scene goeroe Mairead Nash ontdekt werd toen ze wat zong in het toilet van een club. Vanaf toen ging het snel. De 22-jarige zocht, en kreeg, samenwerking van enkele grote componisten en producers in de business, waaronder Paul Epworth (oa. Bloc Party), James Ford (o.a. Arctic Monkeys) en Steve Mackay (Pulp, M.I.A.).

Het resultaat mag er zijn. Lungs is een eclectische verzameling tracks. Qua sfeer overheerst de melancholie maar dan wel met een knipoog. Neem het nummer ‘Kiss with a fist’ waarin Florence laat zien dat ze een heel eigen kijk op huiselijk geweld heeft.

Posh eccentrica

Welch is in de Britse muziekpers als gestereotypeerd als ‘posh eccentrica’, zoiets als Lily Allen, neem ik aan. Misschien dat ze in houding en uiterlijk wel wat overeenkomsten hebben. Luister ik naar haar muziek, dan krijg ik hele andere associaties.

Haar stem is sterk, heel sterk. Van het kaliber zangeressen als Sia, Feist, Kate Bush en Stevie Nicks. Hoewel ze nu al geweldig zingt, heb ik het idee dat ze nog wat zoekende is naar haar eigen stijl. Het gaat alle kanten op. Dat neemt niet weg dat vrijwel alle nummers fijn zijn om naar te luisteren. Ik heb het idee dat de dance-remixen al snel zullen gaan verschijnen.

Florence And The Machine – Dog Days

« The Dead Weather – Horehound | Review: John Vanderslice – Romanian Names »