Patrick Wolf – The Bachelor

« Elvis Costello – Secret, Profane and Sugarcane | Review: Dave Matthews Band – Big Whiskey and the GrooGrux King »

Patrick Wolf is een zeer getalenteerde muzikant uit Engeland. Hij weet Keltische folk te vermengen met indie pop, klassiek en elektronische beats. Zijn nieuwste album ‘The Bachelor’ is mede tot stand gekomen door fans die er in wilden investeren, Patrick Wolf heeft namelijk afscheid genomen van zijn platenmaatschappij. Best stoer.

Met het uitbrengen van ‘The Bachelor’ levert Patrick Wolf half werk af. Nee, dat is niet een statement, het is de waarheid. Wolf was namelijk eerst van pan een dubbelaar, ‘Battle’ uit te geven. Hij is daarvan teruggekomen en heeft de dubbelaar in tweeën gesplitst. Helft 1 heet ‘The Bachelor’, helft twee heet ‘The Conqueror’ en zal niet eerder dan 2010 verschijnen.

Het album begint atmosferisch, een combinatie van een hoop willekeurige geluiden met violen. Dat duurt niet een nummer, het gaat door in het tweede nummer. Pas na 20 seconden in dat tweede nummer gaat Wolf over op meer bevattelijke muziek. Bevattelijk maar daarmee nog uitzonderlijk genoeg.

‘The Bachelor’ is mijn kennismaking met de muziek van Patrick Wolf en ik moet zeggen: I’m impressed! Door het mixen van verschillende genres ontstaat een spanningsveld wat dit album iets heel bijzonders meegeeft. Geen muziek om lui bij achterover te leunen, wel om je af en toe ongemakkelijk bij te voelen. Door de frappante combinatie tussen folkloristische en futuristische invloeden wordt je meer dan eens op de proef gesteld.

Persoonlijk heb ik vaak de neiging gehad om Patrick Wolf af en toe even te onderbreken om iets simpeler op te zetten. Langzamerhand begon ik dit album meer en meer te waarderen. Het is me uiteindelijk gelukt om ‘The Bachelor’ te kunnen bevatten. Ik kan nu zelfs vergelijkingen maken met andere bands (dat wil toch uiteindelijk iedere recensent!). Een nummer als ‘Damaris’ (met kinderkoor) zou zo van Polarkreis 18 afkomstig kunnen zijn.

‘The Bachelor’ naast een hoogwaardig muzikaal product ook een statement. Hoewel het weliswaar niet de helft van een dubbelaar is, is het wel een bewijs dat je als artiest ook prima zonder een groot label kunt. Je hebt alleen wel veel fans nodig. Of je moet het goed doen op Sellaband natuurlijk.

« Elvis Costello – Secret, Profane and Sugarcane | Review: Dave Matthews Band – Big Whiskey and the GrooGrux King »