Andrew Bird – Noble Beast

« The Rural Alberta Advantage – Hometowns | Review: Bon Iver – For Emma, Forever Ago »

Nog nooit van Andrew Bird gehoord? Dan wordt het hoog tijd, ‘Noble Beast‘ is zijn elfde album. Dat is toch een behoorlijke productie over dertien jaar verspreid. Zeker als je bedenkt dat de goede man het niet bij een instrument houdt, hij speelt gitaar, mandoline, viool, glockenspiel en fluit daar ook nog eens verdienstelijk bij. Een multidisciplinaire muzikant dus. Eentje die nog zijn eigen nummers schrijft.

Nummers die geïnspireerd zijn door zowel klassieke muziek als Ierse volksmuziek. Dat zijn twee volledig verschillende muzikale uitingen, je vindt ze echter beiden wel terug. Dat leidt tot muziek van een hoog niveau die ook geschikt is voor in de kroeg. Goed, dat hangt een beetje af van het soort kroeg.

‘Noble Beast’ begint als een uiterst lieflijk tafereel: konijntjes huppelen door het gras, de zon breekt door en lacht, een troubadour fluit van vrolijkheid. Dan begint de zang en blijkt het nummer ‘Oh no’ te gaan over sociopaten en weet ik wat.

Echt fantastisch is het intro van het nummer ‘Effigy’. Die begint met violen en gaat dan over naar een Spaanse gitaar. Wauw. Oh ja, het nummer zelf is ook prima aan te horen. Het is in dezelfde stijl als eigenlijk het gehele album; een beetje melancholisch en dromerig.

Wat echter vooral voor dit album spreekt is de magistrale manier waarop de instrumenten worden gebruikt. Nooit over de top en altijd zorgvuldig samengesteld. In de composities van de verschillende nummers zijn alle instrumenten complementair aan elkaar. Heel soms krijgt een viool de hoofdrol.

De ultieme omstandigheid om ‘Noble Beast’ te luisteren? Een open haard met een bescheiden vlam, pantoffels aan, goed glas wijn en een plankje met oude kaas. En dan maar mijmeren over hoe er vroeger betere muziek werd gemaakt dan nu en eigenlijk alles beter was.

Hou die mijmeringen wel even lekker voor jezelf. Voor het geval je het nog niet wist: er wordt nog steeds goede muziek gemaakt!

« The Rural Alberta Advantage – Hometowns | Review: Bon Iver – For Emma, Forever Ago »