Review: Metallica – Death Magnetic
« Review: Scott Weiland – “Happy†in Galoshes | Review: Razorlight – Slipway Fires »
Bij ekaya.nl hebben we ‘Death Magnetic’ van Metallica lang moeten laten bezinken. Het is moeilijk om onbevooroordeeld over deze band te schrijven. Om niet in clichés te vervallen.
Zo lang als ik mij kan herinneren gaan mensen zeuren als ze het over Metallica hebben. Vaak gehoorde uitspraak: “Alles wat ze voor ‘Black album’ produceerden was goed, daarna werden ze te commercieel.” Ik hoor dat zo vaak dat ik nog te weinig de moeite heb genomen het werk voor ‘Black Album’ te gaan beluisteren. Dat is dan het terrein van de kenners, soit! Ekaya.nl kent zijn plek.
Ik ben niet zo vies van een melodielijn, en die mag ook best een beetje makkelijk in het gehoor liggen. Het is wat anders als je je platen gaat uitbrengen tezamen met een symfonie orkest. Het is altijd maar de vraag waar de meerwaarde ligt. Die lag in het album ‘S&M’ voornamelijk in de opbrengsten. Er waren mensen die dachten dat Metallica altijd samen speelde met ‘the San Fransisco Orchestra’. Ik laat ze graag in hun waan, diezelfde waan als dat ‘Nothing else matters’ voor het eerst werd uitgebracht in 1999 in plaats van 1991.
Er gaat veel onzin rond wanneer er wordt gesproken over Metallica. Ekaya doet daar lekker aan mee! We willen echter ook nog trachten een eerlijke recensie over het laatste album ‘Death Magnetic’ te schrijven.
Er gaat veel power uit van ‘Death Magnetic’. Nummers die beginnen als een ballad (‘The Day That Never Comes’ en ‘The Unforgiven III’) kennen niet het verloop zoals je dat van de standaard Ballad verwacht. De nummers worden flink uitgebouwd waarbij telkens opvalt wat een fantastische drummer Metallica heeft.
Hebben we het dan toch over ‘The Day That Never Comes’ dan is het moeilijk om een vergelijking met ‘One’ (van het album ‘… And justice for all’) uit de weg te gaan. Dit hele album lijkt wat dat aangaat meer weg te hebben van het vroegere werk van Metallica dan van wat de band in de tweede helft van de jaren ’90 geproduceerd heeft.
Wat er ook over Metallica wordt gezegd, men kan niet ontkennen dat de band doet overkomen als dat ze lekker hun eigen weg volgen. Bij het beluisteren van ‘Death Magnetic’ kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Metallica zijn middelvinger opsteekt tegenover iedereen die maar wat op de band heeft aan te merken.
Die middelvinger hoor je terug in flink stevige nummers. Het is alleen een wat jolige middelvinger, voorop staat de met passie gespeelde lichte metal. Een plaat die het al met al goed doet tijdens de schoonmaak of als voorbereiding van een potje voetbal. Dit album barst uit elkaar van de energie!
Metallica – All Nightmare Long
Dit artikel is geplaatst op 01 - 12 - 2008 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine