Review: The Killers – Day And Age

« Review: Cold War Kids – Loyalty to Loyalty | Review: Scott Weiland – “Happy” in Galoshes »

Zou je Day And Age kopen dan krijg je waar voor je geld. Tenminste, als je kijkt naar de hoeveelheid aan diverse geluiden die je krijgt. The Killers laten geen seconde onbenut om hun muzikale kunnen te tonen. En dat dit viertal zijn instrumenten de baas is, daarover bestaat geen twijfel.

Het album opent heel erg fris, met blazers! Ik moest denken aan de Dijk, maar die zullen ze vast niet kennen, de jongens van The Killers. Daarbij, de gelijkenis is er alleen op het gebied van de blazers. Kom daar nog maar eens om in het landschap van de Rock anno 2008!

Er zitten echter twee kanten aan dit album. Een kant van goed uitgebalanceerde nummers. Na de opening Losing Touch volgt Human. Oef, hoe zou ik dat moeten omschrijven? Een poging: Over de top en een hoog Freddy Mercury gehalte. Mika die de baard in de keel heeft gekregen.

Goed, dat is natuurlijk ook uitgesproken The Killers. Aan de ene kant echte rockers en aan de andere kant een band die heel goed samen met The Village People op tournee zou kunnen gaan. Het leidt in ieder geval tot uiterst authentieke nummers.

Mijn voorkeur gaat dan uit naar nummers als I Can’t Stay. Niet te uitbundig. Of om het anders te stellen, deze recensent trekt de meer uitbundige nummers niet zo goed. ‘I Can’t Stay’ is met zijn swingende ritme en heuse saxofoon solo meer dan genoeg!

Eindoordeel: Na het consumeren van Day and Age is het verstandig uw tanden te poetsen. U heeft namelijk heel wat zoetigheid voor de kiezen gekregen. Dat het vakwerk was, dat heeft u kunnen proeven. Het was alleen iets te veel van het goede.

« Review: Cold War Kids – Loyalty to Loyalty | Review: Scott Weiland – “Happy” in Galoshes »